Niedożywienie
Do niedawna twierdzono, że niedożywienie dotyczy wyłącznie mieszkańców Krajów Trzeciego Świata. Jednak już w latach pięćdziesiątych XX wieku amerykanie zauważyli, że niedożywienie jest często rozpoznawane wśród pacjentów szpitali, co więcej pogłębia się ono w czasie hospitalizacji. W Polsce w latach 1999-2000 przeprowadzono wieloośrodkowe badanie, które wykazało, że ryzyko niedożywienia wykryto wśród 39,5% mężczyzn i 37,9% kobiet w momencie przyjęcia do szpitala i odpowiednio 43,9% i 44,1% przy wypisie.
Spadek masy ciała w czasie pobytu w szpitalu odnotowano u 60,9% pacjentów.
Niedożywienie jest niezależnym, oprócz niewydolności wielonarządowej, czynnikiem ryzyka wystąpienia nowych chorób, powikłań leczenia i śmierci chorego. Mimo to nadal jest rzadko rozpoznawane, lub wprost bagatelizowane.
Według Polskiego Towarzystwa Żywienia Pozajelitowego, Dojelitowego i Metabolizmu (POLSPEN) wśród czynników niedożywienia wyróżnia się:
By przeciwdziałać niedożywieniu bardzo ważna jest więc weryfikacja, czy pacjent nie wykazuje zmniejszonego przyjmowania pokarmów w stosunku do zapotrzebowania.
Jeżeli żywienie doustne jest niewystarczające i pacjent nie jest w stanie przyjąć z tradycyjnym pokarmem odpowiedniej ilości składników odżywczych rozważa się tak zwane „leczenie żywieniowe”. Może ono polegać na włączeniu diet przemysłowych, np. suplementów w postaci napojów. Niekiedy niezbędne jest zastosowanie żywienia do- lub pozajelitowego. Żywienie dojelitowe prowadzone jest poprzez zgłębnik lub przetokę odżywczą, żywienie pozajelitowe prowadzone jest drogą dożylną.
Wszystkie prawa zastrzeżone przez LUX MED Tabita Sp. z o.o.